Wielki baśniopisarz Andersen i jego królowa śniegu Jenny Lind

Hans Christian Andersen urodził się w małym duńskim mieście Odense. Dorastał jako niezbyt sympatyczny i wycofany chłopiec, który był gnębiony w szkole ze względu na wysoki wzrost, chudość, długi nos i rażący analfabetyzm. Dodatkowo na negatywny stosunek kolegów do Hansa wpływał fakt, że jego dziadek, rzeźbiarz w drewnie, miał reputację miejskiego szaleńca. Mieszkańcom wydawały się bardzo dziwne rzeźbione przez niego postacie pół ludzi, pół zwierząt ze skrzydłami. I kiedy tak koledzy gnębili przyszłego wielkiego baśniopisarza, ten pisał po kilka wierszy dziennie z niewiarygodną liczbą błędów i marzył o sławie.

Trudne dzieciństwo

W 1819 roku wyjechał do Kopenhagi, mając nadzieję zostać aktorem. Dostał jedynie rolę w tłumie. Wtedy Andersen postanowił zająć się pisaniem. W tej dziedzinie poszczęściło mu się bardziej i wkrótce sporo mówiono o autorze zabawnych sztuk, opowieści i wierszy o tematyce biblijnej. Sam Andersen cierpiał z powodu niedostatecznej uwagi krytyków i traktował swoją pracę z ironią. Trudno powiedzieć, kiedy dokładnie napisał swoją pierwszą baśń, ale z pewnością był już mężczyzną dojrzałym i... nieszczęśliwym.

Najważniejsze spotkanie w życiu

Andersen nigdy nie odnosił sukcesów w kontaktach z kobietami i do pewnego momentu kompletnie mu na tym nie zależało. Histeryczny ekscentryk, nieznoszący krytyki, okropnie ubrany, zawsze rozumiał, że miłosne przygody to nie jest jego bajka. Trwało to do 1840 roku, kiedy poznał śpiewaczkę Johannę Marię Lind. 20 września 1843 roku w pamiętniku Andersena pojawił się zapis: "Kocham!". Hans Christian zakochał się, ale był zbyt nieśmiały, by wyznać to Jenny. Kobieta opuściła Danię, niczego się nie domyślając, a zdesperowany Andersen wysłał do niej list z wyznaniem.


Spotkali się ponownie rok później, ale Jenny nie wspomniała ani słowa o tym liście. W Kopenhadze Hans Christian i Jenny spotykali się każdego dnia, ale te spotkania były męczące dla obojga i bardzo dziwne. On pisał dla niej baśnie i poświęcał jej wiersze. Ona nazywała go "dzieckiem" (chociaż był starszy od niej o 14 lat) i "bratem". Przed Wigilią w 1846 roku Andersen z jakichś powodów był przekonany, że dziś Jenny zaprosi go w gości. Siedział cały dzień przy oknie, ale zaproszenie nie nadeszło. W Boże Narodzenie rano przyjechał do niej z życzeniami i zapytał, dlaczego nie zaprosiła go wczoraj.


Śpiewaczka była zaskoczona - dobrze bawiła się na przyjęciu i nie myślała o swoim "bracie". Jenny zrobiło się żal Andersena i obiecała, że spędzi z nim Nowy Rok. W Sylwestra trzy osoby siedziały pod drzewem: Andersen, Lind i jej przyjaciółka. Jenny dużo śmiała się tego wieczoru, śpiewała i obdarowywała swojego ukochanego "brata" prezentami. Wtedy Andersen zrozumiał, że nie ma co spodziewać się wzajemności z jej strony. Tak też się stało. Do końca życia pozostał dla Jenny Lind tylko "drogim bratem".

Upadek nadziei

W 1852 roku Jenny poślubiła pianistę Otto Goldschmidta. Przedstawiła Andersena mężowi. Baśniopisarz złożył im gratulacje, obdarzył nowożeńców komplementami i odtąd już nigdy nie spotykał się z ukochaną. Andersen kochał Jenny do ostatnich dni swojego życia. Na starość jeszcze bardziej zdziwaczał. Większość czasu spędzał w domach publicznych, ale nie dlatego, że szukał przyjemności cielesnych. Po prostu rozmawiał z "kapłankami miłości" - pozwolenie sobie na cokolwiek więcej uważał za zdradę swej jedynej ukochanej. Hans Christian Andersen umarł 5 sierpnia 1875 w całkowitej samotności. Jenny Lind przeżyła go o 12 lat.